Turfvaart op de Zuiderzee. Scheepswrakken in Flevoland, 1550-1700

Met het dichten van de Afsluitdijk en de daaropvolgende inpoldering kwam een scheepswrakkenkerkhof van ongekende schaal aan het licht. Deze wrakken, verborgen in de kleiige en zandige bodem van de voormalige Zuiderzee, zijn tijdcapsules die het dagelijks leven van eeuwen geleden bewaren. Tussen de bovengekomen voorwerpen vinden archeologen ook turven terug, die het vergeten verhaal vertellen van het vervoer van brandstof over een binnenzee.

De economische bloei van Holland vanaf de zestiende eeuw schepte een onverzadigbare vraag naar turf, eeuwenlang de belangrijkste brandstof van Nederland. Turfwinning vond al vroeg plaats in de Hollandse veengebieden, maar toen deze bron uitgeput raakte, verschoof de aandacht naar het noorden. Met gebolde zeilen kon een volgeladen turfschip binnen een dag genoeg brandstof over de Zuiderzee naar Amsterdam vervoeren voor het brouwen van 350 vaten bier. Maar wind en water waren vaak verraderlijk.

Turfvaart op de Zuiderzee toont dat scheepswrakken in het Zuiderzeegebied meer zijn dan archeologische vindplaatsen; ze zijn de stille getuigen van de transitie en het doorzettingsvermogen die Nederland vormden. Dit boek geeft een overzicht van de turfvaart en haar rol in de spectaculaire economische ontwikkeling van Nederland tussen 1550 en 1700. Het brengt een geschiedenis tot leven die lange tijd verborgen was onder de golven van de Zuiderzee.